روایت:

کمی بعد از ساعت ۳ عصر از تهران به سمت پاده راه افتادیم. از آن روزهای خلوت تهران است و برای همین در ترافیک نمی‌افتیم. مسیریاب می‌گوید ساعت ۵:۳۰ میرسیم. هوا ابری است و به محض این که از پارکینگ در‌می‌آییم قطرات باران بر شیشه ماشین می‌چکد. کم کم باران تند می‌شود و بعد از نیم ساعتی می‌شود یک رگبار بهاری. تا از تهران خارج شویم باران می‌بارد. از باران که بیرون می‌آییم گرد و خاکی است که همه جا را گرفته است. دشتی بی آب و علف که پوشش گیاهی‌اش از بین رفته و جای جایش نخاله‌های ساختمانی ریخته شده، کارخانه ماسه شویی که فکر می‌کند چند نهال بی‌جان می‌تواند تاوان تخریب خاکی که می‌کند را بدهد. سعی می‌کنیم ذهنمان را از این فکرهای خورنده نجات بدهیم، که محسن از مراحل تولید پادکست می‌گوید و سعی می‌کنیم کمی درباره موسیقی که باید انتخاب کنیم صحبت کنیم. با این صحبت‌ها به پاده می‌رسیم. ماشین را پارک می‌کنیم و وسایل را برمی‌داریم و به سمت نورخونه می‌رویم.

منیر گشاده رو و با همان ژست همیشگی‌اش بر در خانه می‌آید. می گوید باد بوده و برای همین میز را نچیده است. میز منیر همیشه با آن سفره قرمزش گسترده است. با پنج لیوان آب هندوانه خنک در یک سینی رویین به ما خوشامد می‌گوید. چون وقت تنگ است ترجیح می‌دهیم آماده سازی وسایل ضبط را هم در همین حین شروع کنیم. و البته منیر هم میز را پر از خوردنی می‌کند.